Uitwaaien

Afgelopen week was ik een heerlijk weekje vrij. Even bijkomen, genieten van de zon die zich steeds vaker liet zien en wat klusjes doen in en rond het huis. Ook een tripje naar het strand stond op de vakantie-agenda. Heerlijk om even uit te waaien, naar de zee te staren en door het zand te banjeren. Zo'n strand heeft naar mijn idee een heilzame werking op de mens. Het hoofd dat nog wel eens vol wil zitten met piekergedachten en andere rommel wordt weer helemaal schoongeveegd. De zee die zich tot de horizon uitstrekt en de afdrukken in het zand die na enkele tijd weer bedekt worden door het opstuivende zand, alsof je er nooit geweest bent, maken je positie als nietig schepsel binnen het grote universum weer even heel duidelijk. Geen betere manier om te relativeren dan een lange strandwandeling.

Helaas wonen we niet zo dicht aan de kust dat we deze zeekuur dagelijks kunnen herhalen. Toch zijn er andere manieren om dit heilzame effect te bewerkstelligen. Dit zal voor iedereen weer anders zijn. Ik zoek het in het lezen van boeken. Romans laten me een andere wereld betreden en helpen me even afstand te nemen van mijn eigen kleine wereldje. Non-fictie leert me dingen en maakt mijn kleine wereldje net iets groter. Fotografie laat me bewuster kijken naar mijn omgeving zoals die zich op dat moment toont. Een stukje mindfulness in de praktijk en een leuke manier om creatief bezig te zijn. Een andere creatieve uiting is schrijven. Het is leuk om gedachtenspinsels zoals deze te vervatten in een blogje. Daarnaast volg ik nu een cursus creatief schrijven. Een van de 'opwarmoefeningen' is freewriting. Alle gedachten, van banaal tot geniaal, lopen via de pen naar buiten op het papier. Een ultieme uitlaatklep. En dan hebben we nog het hardlopen. Een andere goede manier om het hoofd leeg te maken, veel buiten te zijn en de gelukshormonen als gevolg van de fysieke inspanning los te maken.

Steeds meer merk ik dat als ik aan deze potpourri van activiteiten prioriteit geef, ik lekkerder in mijn vel zit en het gevoel krijg dat ik aardig tegen de gewenste balans aanhang. In de vakantie is dat makkelijker dan gedurende een doorsnee werkweek. Dan wordt prioriteren des te belangrijker. Tijd heb je niet, maar tijd maak je. Een waarheid als een koe. Dat betekent dus voor de werkdag begint of erna gaan hardlopen, in de reistijd lezen en schrijven, om je heen blijven kijken en op een van die magische momenten een foto te maken, desnoods met je smartphone. En natuurlijk tijd inplannen voor een cursus of een uitstapje, ook al zijn de weken nog zo druk.
Eigenlijk is dit mijn ultieme to-do-list naast de verschrikkelijke die op kantoor ligt. Als ik elke dag een of meerdere van bovenstaande activiteiten doe, is mijn dag eigenlijk al geslaagd. Als ik naar mijn lichaam luister, zijn dat namelijk de activiteiten waar ik energie van krijg. Het to-do-lijstje op werk kost me vooral energie.

Als ik dan langs het strand loop en de wind alle nutteloze (werk)rommel wegblaast, mijn voetstappen vervaagd worden en mijn nietigheid benadrukt wordt door die uitgestrekte zee, zijn dat de dingen die overblijven, die er toe doen, en die mij maken tot wie ik werkelijk wil zijn: een gelukkig mens.